Początki jazzu – jaka jest jego historia?

Nie wszyscy lubią jazz, a tym bardziej go rozumieją. Jest to gatunek muzyczny bogaty w ciekawe elementy rytmiczne oraz harmoniczne. Z tego powodu mówi się, że jest on bardziej do słuchania niż do tańca. Nie zmienia to jednak faktu tego, że to odmiana stylu muzycznego, która ma do zaoferowania swoim słuchaczom niesamowitą głębię melodii oraz emocjonalne poruszenie.

Co to znaczy jazz?

Słowo „jazz” pochodzi prawdopodobnie od slangowego słowa „jasm”, które pierwotnie oznaczało energię, witalność ducha i wigor. Słowo to datuje się na co najmniej 1860 rok. Zmieniona forma na „jazz”, wydaje się pochodzić od białych Amerykanów i wskazuje na to kalifornijskie pismo baseballowe, w którym użyto tego sformułowania w kontekście żywotności i energiczności”. W odniesieniu muzycznym pierwszy raz słowo to pojawiło się w wersji drukowanej w 1916 roku, w dzienniku Chicago Tribune.

Skąd wziął się jazz?

Początki jazzu wzięły się z muzyki amerykańskiej ludności czarnoskórej, która towarzyszyła im praktycznie wszędzie. Możemy wymienić cztery typy utworów śpiewanych w tamtych czasach, które miały największy wpływ na ukształtowanie się dzisiejszego jazzu. Były to:

• negro spirituals – pieśni religijne, które opierały się na przekazach zawartych w Biblii.
• plantation songs – muzyka wykorzystywana i śpiewana głównie na niewolniczych pracach na plantacjach. Z tego też powodu utwory często przekazywały emocję, które przeżywali niewolnicy oraz opowiadały o ich doświadczeniu.
• blues – wywodził się od negro spirituals i posiadał charakterystyczne zawołania solisty i odpowiedzi chóru.
• ragitme – utwory na fortepian, które były odzwierciedleniem gry na banjo.

Synteza tych gatunków oraz muzyki europejskiej i amerykańskiej (w szczególności utworów orkiestr dętych), powoli zaczynała tworzyć nową odmianę muzyczną pod koniec XIX wieku.

Początkowy rozwój jazzu

Za miasto początków jazzu uznaje się Nowy Orlean. To tutaj czarnoskórzy przedstawiciele zbierali się co niedziela, na głównym placu odstresowując się przy dźwiękach muzyki i zmysłowym tańcu. Miejscowi muzycy czerpali z tego inspirację i nie raz dołączali się do ulicznej zabawy. Z Nowego Orleanu pochodzi również znany na całym świecie Louis Armstrong, który jest prekursorem tradycyjnego jazzu. Jego ciężka młodość zaowocowała tym, że połączył on zamiłowanie do improwizacji w stylu ulicznym z techniczną grą wyniesioną z orkiestry. W latach dorosłości, dzięki zdobytej popularności, rozpowszechnił muzykę jazzową także w innych zakątkach świata.

Na co dzieli się jazz?

Muzykę jazzową możemy podzielić na 3 różne etapy. Początkowo powstał jazz tradycyjny, którego przedstawicielem był wspomniany już Louis Armstrong. Jazz ten charakteryzował się połączeniem muzyki orkiestrowej z muzyką czarnoskórych Amerykanów. Grupy wykonujące ten typ muzyki tworzone były z połączenia muzyków z wykształceniem, jak i uzdolnionych ulicznych grajków. W skład najczęstszych instrumentów wchodziły klarnety, trąbki, puzony, saksofony, banjo, perkusja oraz niekiedy kontrabas i fortepian. W późniejszych latach rozwoju jazzu pojawiła się era swingu. Wtedy też powstały big-bandy rozumiane w dzisiejszym pojęciu tego słowa. Swing charakteryzuje się przede wszystkim unikatowym rytmem pulsacyjnym. Jego najbardziej znanymi przedstawicielami były Benny Goodman, Glenn Miller oraz Duke Ellington. Jazz nowoczesny to z kolei, trzeci z etapów rozwojowych tej odmiany muzyki. Dzieli się on na inne podgatunki, takie jak cool jazz, be-boop czy free jazz i cechuje go wykorzystanie mniejszych zespołów o różnym składzie instrumentalnym.